Poniżej przedstawione zostały niektóre, najważniejsze prawa, uszeregowane tak, aby czytelnik, mógł je łatwo zrozumieć. Podział ten jest jednym z wielu możliwych. Sensem takiego ujęcia jest dostosowanie praw do ludzkiego sposobu myślenia, przyzwyczajonego do ścisłego segregowania i dosłownego formułowania. Przede wszystkim jednak człowiek ściśle rozgranicza siebie od nie siebie, a prawa wszechświata nie czynią tego rozgraniczenia, dlatego aby dla człowieka były one zrozumiałe, wprowadziłam sztuczny podział na Prawa przestrzeni i Prawa istot.
Prawa przestrzeni są w zasadzie prawami fizyki i przedstawiają mechanizmy działania wszechświata.
Prawa istot wynikają z praw przestrzeni ale bezpośrednio dotyczą relacji pomiędzy przestrzenią a istotami oraz wzajemnymi relacjami istot.
Ostateczną kategorią praw są po prostu treści Rdzenia, które istota świadoma czuje wewnętrznie.
Prawa przestrzeni
1. Prawo hierarchii
Konstrukcja przestrzeni jest hierarchiczna. Jej hierarchiczność wynika z budowy fraktalnej wszechświata.
Hierarchia jest uszeregowaniem zbioru według ważności jego elementów.
Hierarchia we Wszechświecie jest określona przez zasięg oddziaływania jednostki, co jednocześnie odzwierciedla jej ważność, w całości zbioru. Poziom w hierarchii określa poziom odpowiedzialności.
Hierarchia we wszechświecie nie wiąże się ze zbiorem przywilejów tylko odzwierciedlaniem poziomu świadomości. Jest on ścisłe związany z poziomem fraktalnym. To z kolei samo przez się powoduje układ hierarchiczny, bowiem w porządku fraktalnym jedno zawiera się w drugim. Wobec tego hierarchia nie jest tworzona sztucznie poprzez wybór, ale tworzy się sama według autentycznego oddziaływania jednostki i właśnie fraktalnego zawierania.
Istoty będące wysoko w hierarchii nie władają innymi istotami (wg prawa samostanowienia i indywidualności) tylko tworzą dla nich warunki rozwoju pilnując aby prawa wszechświata były przestrzegane. Te z kolei w zasadzie przestrzegają się same bo wynikają z samej fizyki przestrzeni.
2. Prawo przyczyny i skutku
Każde działanie powoduje wywołanie skutku. Działanie to również myśl, emocja i uczucie wyrażone bądź nie wyrażone.
Żadna akcja w przestrzeni nie zostaje niezauważona.
To prawo łatwo dostrzec bo oczywista jest zależność, pomiędzy działaniem a jego skutkiem, nawet jeśli skutek w danym momencie nie jest zauważony. Nie ma co liczyć na to, że cokolwiek będzie „darowane”.
W filozofii wschodu to prawo zostało nazwane prawem karmy. Karmę jednak rozumie się w odniesieniu do losów człowieka biorąc pod uwagę jego całą ewolucję (wszystkie inkarnacje). Prawo przyczyny i skutku jest również prawem fizyki i to z niego wywodzą się pozostałe zależności. Jest prawem uniwersalnym dla wszystkich poziomów wszechświata.
Z tego prawa wynika również istnienie długu nulifikacyjnego. Napięcia powstałe na przestrzeni a będące wynikiem jakiegoś działania muszą kiedyś zostać zrównoważone.
3. Prawo odbicia
Mówi o tym, że skutek działa wtórnie na przyczynę.
Każde działanie powoduje wysłanie impulsu w przestrzeń. To z kolei zaburza jej równowagę. Jeśli impuls po drodze nie zostanie zrównoważony to przestrzeń odpowie podobną siłą i wartością ale skierowaną w przeciwną stronę, tzn. do nadawcy impulsu, w ten sposób się równoważąc. Jeśli impuls zostanie zrównoważony to i tak skutek jaki wywołał odbije się w przestrzeni zmieniając ją. Ta zmiana z kolei wtórnie działa na nadawcę impulsu.
Ta właściwość przestrzeni została zauważona i sformułowana w postaci przysłów: „Co posiejesz to zbierzesz”, „Co prześlesz – wróci do Ciebie”.
4. Prawo synchronizacji
W przestrzeni łączyć się mogą jedynie elementy wzajemnie pasujące do siebie.
Takie elementy odnajdują się w przestrzeni . To co ma się wzajemnie odnaleźć jest określone w warunkach przestrzeni fazowej i Diamentowych Siatek Świadomości.
Dosłownie zasadę tę widać w chemii gdzie dane substancje łatwo łączą się ze sobą a z innymi się nie połączą. Paracelsus zauważył, że w leczeniu „podobne przyciąga podobne”. Na tej podstawie powstała homeopatia.
Na zasadzie synchronizacji występuje zjawisko przekazywania informacji u ludzi w jakiś sposób ze sobą połączonych. Np. wzajemne dzwonienie do siebie w tym samym momencie, czy „przypadkowe” spotykanie się wtedy, gdy takiego spotkania się oczekuje. Również odczuwanie stanu innego człowieka, z którym „nadajemy na tych samych falach”.
Na zjawisku synchronizacji oparta jest również empatia z tym, że tutaj celowo odbiorca dostosowuje się do informacji, którą chce odebrać.
5. Prawo potrzeby (braku)
Przestrzeń dąży do równowagi wyrównując swoje braki.
Treści i materia płyną tam gdzie jest „dziura”. Np. powietrze przepływa od wyższego ciśnienia do niższego. Stężenia w roztworach się wyrównują poprzez przepłyniecie substancji ze stężenia wyższego do stężenia niższego, itp. Jeśli środowiska nie są odizolowane to warunki w nich się wyrównają.
Z tego prawa i z prawa przyczyny i skutku wynika sprzężenie zwrotne, które jest podstawowym regulatorem wszystkich zjawisk.
W życiu człowieka to prawo decyduje o jego zasobach. Nie dostanie bowiem więcej niż to wynika z jego autentycznych potrzeb. Te natomiast są podyktowane potrzebami jego ewolucji i struktury. Jeśli posiadanie dóbr, wiedzy, relacji itp. jest potrzebne w danym momencie ewolucji to przestrzeń zaspokoi tę potrzebę i dobra zostaną dostarczone. Jeśli posiadanie jest zbędne lub nawet niewskazane – to człowiek tego nie dostanie choćby bardzo chciał. „Chcenie”, bowiem nie jest powodem do zapewnienia dóbr. Tym powodem jest tylko potrzeba.
6. Prawo niepowielania
Nie dozwolone jest tworzenie identycznych kopii czegokolwiek.
Przestrzeń jest idealnie antysymetryczna. Nie ma w niej dwóch identycznych obiektów. Jeśli by się takowe pojawiły, wówczas zaburzyłyby przestrzeń w znacznym stopniu. Przestrzeń posiada mechanizmy wewnętrzne nie dopuszczające do takiej sytuacji.
Ze względu na to prawo problematyczne jest tworzenie klonów istot. Być może z tego powodu klonowanie się nie udaje. Klon będzie przez przestrzeń odrzucany. Z drugiej jednak strony trudno jest albo wręcz niemożliwe stworzenie identycznego klonu, chociażby ze względu na przesunięcia w czasie pomiędzy momentem pobrania wzoru a jego realizacją. Zanim powstanie klon według informacji pobranej od oryginału to oryginał znacznie się już zmieni. Ale wysokie podobieństwo pomiędzy obiektami może również „nie podobać się” przestrzeni.
7. Prawo dwu budulca
Istota może budować siebie wyłącznie z siebie.
Znaczy to, że zasięg jej dyspozycji dotyczy tylko drugiej i piątej gęstości. Z materii i informacji tych gęstości powstaje czwarta gęstość (umysł) i trzecia (ciało).
Działanie na gęstości pierwszej, szóstej i siódmej jest wyłącznie prowadzone za zgodą najwyższych instancji hierarchii wszechświata. Jest to bowiem ingerencja w same podstawy przestrzeni, a do tego, istota będąca na ścieżce ewolucyjnej, nie ma wystarczających kompetencji. Dlatego nie można bezpośrednio dysponować potencjałami, które są na przestrzeni fazowej ani treściami, które są wypadkową potencjałów i programów głównegoLogosa (Diamentowych Siatek Świadomości). Tym bardziej nie można dysponować samymi treściami Rdzenia.
Prawa istot
Prawa te dotyczą istot w trakcie ich ewolucji. Są obwiązujące dla istot na równoległych poziomach ewolucyjnych. Mogą być zachowane jeśli działanie istot mieści się w prawach przestrzeni. Jeżeli istota prawa te przekroczy, to zgodnie z prawem hierarchii, wyższe poziomy mogą ingerować w rzeczywistość, w celu przywrócenia równowagi, chwilowo odbierając istotom prawa.
1. Prawo do istnienia
Istota ma prawo do istnienia we wszechświecie i do osiągnięcia nieśmiertelności.
Bycie nieśmiertelnym nie jest wcale oczywiste i wielu istotom nie udaje się jej osiągnąć. Trzeba spełnić mnóstwo warunków przestrzeni a to wymaga przejścia przez trudną drogę rozwoju.
2. Prawo do życia
Istota powołana do istnienia jako istota strukturalna ma prawo do zachowania swojej struktury na tych gęstościach na jakich się manifestuje.
Istoty ludzkie rozumieją to jako prawo do życia w świecie materialnym czyli w trzeciej gęstości. Jednak dotyczy to nie tylko tzw. ciała materialnego ale również innych ciał na innych gęstościach. Szczególnie chodzi o ciało na piątej gęstości, które jest długotrwałą bazą programową i treściową dla istoty.
Istoty wzajemnie nie mają prawa odbierać sobie życia, ale mają prawo skutecznie bronić się przed zamachem na siebie. Skutecznie – to znaczy – można odebrać komuś życie w samoobronie jeśli zabija się agresora. Agresor ma świadomość tego czym ryzykuje i godzi się na to ryzyko. W takim razie to agresor zadecydował o swojej śmierci.
3. Prawo do wcielania się
Istota świadoma ma prawo do wcielania się w światy niższych gęstości niż piąta oraz ma prawo do decydowania o tych wcieleniach.
Istota powołana do ewolucji ma prawo do rozwoju i prawo do zapewnienia warunków do tego rozwoju. Ponieważ koniecznym warunkiem rozwoju jest wcielanie się, to istota ma prawo warunek ten spełnić.
Istota na odpowiednio wysokim poziomie rozwoju sama decyduje o rodzaju swojego wcielenia. Jednak dopóki nie osiągnie tego poziomu to inne istoty lub istota decydują o wcieleniu. Tego kto spełnia tę rolę nazywamy opiekunem. Opiekun jest zobowiązany działać na korzyść podopiecznego prowadząc jego ewolucję w skuteczny sposób.
O istocie bez indywidualności pochodzącej z egregora decyduje mechanizm egregora.
4. Prawo do rozwoju
Tam, gdzie żyją istoty powinny być zapewnione warunki do rozwoju.
Istota, aby móc osiągnąć nieśmiertelność (według prawa do istnienia), musi się rozwijać. Przestrzeń tworzy możliwości nauczenia się przez istotę tego, czego ona wymaga.
Warunki do rozwoju to możliwość nabywania doświadczeń i życia pełnego treści. Nie znaczy to, że warunki mają być cieplarniane. Często jest wręcz przeciwnie. Trzeba przejść trudne lekcje i zaliczyć wiele ciężkich testów.
Utrudnianie rozwoju jest kosmicznym przestępstwem.
5. Prawo do ekspansji
Istota ma prawo do rozbudowywania siebie i rozszerzania swojego wpływu.
Ekspansja jest rozwojem skierowanym na zewnątrz. Istota mając prawo do rozwoju ma jednocześnie prawo do ekspansji. Ekspansja polega na rozbudowywaniu struktur i zajmowaniu coraz wyższych poziomów fraktalnych wszechświata. Jest również zgodne z zajmowaniem coraz wyższej pozycji w hierarchii wszechświata.
6. Prawo do indywidualności
Istota ma prawo do izolowania się od zunifikowanej masy przestrzeni tworząc samą siebie.
Jest to prawo zgodne z prawem rozwoju. Istota ma prawo do budowania indywidualności zgodnie ze swoim ewolucyjnym przeznaczeniem. Ma też prawo do traktowania jej jako jednostkę indywidualną bez względu na to, czy podlega jakimś większym strukturom (np. egregor) czy organizacjom (np. cywilizacja).
7. Prawo do wolnej woli
Istota ma prawo wyrażania swojej woli i postępowania zgodnie z nią.
Istota ma prawo do robienia czegokolwiek lecz wszystkie jej decyzje będą miały stosowne konsekwencje.
Istota teoretycznie może robić cokolwiek, ale i tak nie jest w stanie przekroczyć ograniczeń samej przestrzeni, w danym jej miejscu i czasie. Nie ma też takiej potrzeby, bo jej struktura i myśli są głównie materializacją tej przestrzeni, z której się składa. Przestrzeń zostawia jednak minimalny procent dowolności i w tym zakresie istota może decydować zgodnie ze swoją wolą. Jest to procent dostatecznie duży, aby miał znaczenie, a dostatecznie mały, aby utrzymać stabilność przestrzeni i środowiska.
Każda podjęta decyzja jest krokiem w określonym kierunku oraz jest przyczyną dalszych skutków.
8. Prawo do kontaktu
Każda istota ma prawo do nawiązania kontaktu z innymi istotami.
Bycie w relacjach jest koniecznością we wszechświecie. Istota w pełnej izolacji nie ma szans na przetrwanie. Konieczna jest wzajemna wymiana treści między istotami.
Z tego prawa jednak nie wynika obowiązek nawiązywania niechcianych kontaktów. Do harmonijnych relacji potrzebna jest pewna kompatybilność struktur i treści. Jednak nie ma kłopotu w tym, aby każda istota znalazła inne istoty, jej odpowiadające.
9. Prawo do zmiany
Istota ma prawo do zmiany samej siebie i do wybrania kierunku dalszego rozwoju.
Ma prawo do zmiany swoich programów a przez to swojego charakteru. Może uśmiercić część siebie i na to miejsce powołać inne struktury tworzące inną postać.
Na bazie tego prawa istoty prowadzą swój świadomy rozwój. Nazywany jest on popularnie (nie do końca prawidłowo) rozwojem duchowym.
„Rozwój duchowy,” a właściwie rozwój świadomości, polega na obserwacji mechanizmów (programów) jakie kierują istotami. Na podstawie tej wiedzy można świadomie usunąć niechciane programy, a na ich miejsce, wprowadzić inne.
Można również zadecydować jakimi treściami będziemy żyli i jakich potencjałów używali, a jakich nie używali. Jednak zbyt pochopne i szybkie izolowanie się od potencjałów i treści prowadzi do powiększania cienia czyli tej sfery w istocie, która nie jest wyrażona. Decydowanie o tej sferze jest już ingerencją w przestrzeń fazową (podstawą wszelkiego bytu – można powiedzieć, że jest to sfera Rdzenia czyli Boga.). Według prawa wolnej woli możemy robić cokolwiek, ale należy pamiętać, że konsekwencji każdego naszego czynu, a nawet myśli, nie unikniemy. Wcześniej czy później cieniem należy się zająć. Jeśli jednak świadomie zajmiemy się nim to po swojemu możemy poprowadzić zmianę. Jeśli tego nie zrobimy cień sam upomni się o nas i przeprowadzi nas przez piekło. (Patrz prawo dwu budulca).
Nie należy udawać przed sobą, że cienia nie mamy, bo wyjściowo każda istota została wyposażona w potencjały i treści, które z punktu widzenia aktualnego jej stanu są niepożądaną zaszłością, z którą jednak należy sobie poradzić. „Rozświetlenie” cienia jest warunkiem dopuszczenia do rozwoju na wyższych poziomach egzystencji.
10. Prawo do śmierci
Każda indywidualna istota ma prawo do decydowania o śmierci części swojej struktury.
Prawo to należy rozumieć nie tylko jako prawo do śmierci ciała fizycznego, ale również jako doprowadzanie części własnych struktur do unicestwienia, w celu przeprowadzenia zmiany siebie. Prawo do śmierci jest prawem wykonawczym prawa do zmiany.
Śmierć jest składnikiem i konsekwencją życia. Mając więc prawo do decydowania o życiu (prawo indywidualności, prawo do wolnej woli) istota ma też prawo do decydowania o śmierci.
Z treścią tego prawa łączy się prawo do eutanazji. Zabranianie eutanazji jest, zgodnie z tym prawem, wykroczeniem.
To istota wie do jakiego momentu jej życie ma sens i przynosi jej ewolucyjną korzyść. Nikt nie ma prawa decydowania za istotę o tak ważnych dla niej
posunięciach. To wewnętrzne mechanizmy samej istoty mają decydować o życiu bądź jego zakończeniu.
Mówiąc o eutanazji mam tu na myśli zdecydowanie o zakończeniu życia w przypadku gdy nie rokuje ono szans na rozwojową przyszłość. W tej chwili eutanazję zawęża się do zdecydowania o śmieci w sytuacji gdy człowiek właściwie jest już w procesie umierania, a nie może dokonać aktu śmierci ponieważ jest na siłę podtrzymywany przy życiu.
Jest to wobec niego karygodne przestępstwo.
Odmianą eutanazji jest samobójstwo. Człowiek popełniając ten czyn wypełniła swoją wolę. Istnieje tutaj jednak prawdopodobieństwo, że kierował się wpływami zewnętrznymi bardziej niż wewnętrznymi. W takiej sytuacji samobójstwo działa na niego bardzo niekorzystnie ponieważ zostawia go w stanie zaburzonym, którego nie może już uregulować.
11. Prawo do samoanihilacji
Jest to prawo do zrezygnowania ze swojego istnienia i doprowadzenie do całkowitego wymazania siebie ze struktur wszechświata.
Jest to prawo do śmierci posuniętej dużo dalej. W przypadku śmierci usuwana jest tylko jakaś struktura istoty. W anihilacji usuwana jest cała istota.
12. Prawo do repolaryzacji
Istota ma prawo do zmiany kierunku swojego rozwoju. Może pójść w kierunku dążącego do rozkładu lub rozwoju.
Każda istota ma prawo do rozwoju i z takim wewnętrznym programem jest powołana do ewolucji. Jednak w jej trakcie może się repolaryzować i dążyć w odwrotnym kierunku.
Są dwa przeciwstawne kierunki rozwoju – dążenie w kierunku rozkładu na pierwszą gęstość i dążenie do rozwoju – na siódmą gęstość. Niektóre istoty wybierają wariant rozkładu.
13. Prawo do szacunku i godności
Istota ma prawo czuć się w pełni godną istnienia bez względu na to w jakim stanie znajduje się aktualnie. Inne istoty są zobowiązane dochować szacunku wobec niej.
Każda istota w stosunku do innej istoty powinna okazać szacunek i nie dopuścić do uszczuplenia jej godności.
Każda istota ma prawo zawalczyć o szacunek dla siebie i zachowanie godności adekwatnymi do sytuacji metodami, tak aby skutecznie wyegzekwować prawo dla siebie i przy tym nie uszczuplić godności istocie, której dotyczy ta egzekucja.
14. Prawo do doświadczania i popełniania błędów
Istota po to żyje we wszechświecie aby doświadczała i uczyła się.
Istocie nie wolno odmawiać możliwości doświadczania i popełniania błędów.
To prawo jest wypadkową innych praw.
Istota może wybierać sobie doświadczenia i popełniać błędy podczas tych eksperymentów, ale jednocześnie musi pamiętać, że za każdą swoją decyzję poniesie stosowne konsekwencje. Niekonieczne są one wyrokiem śmierci. Nie istnieje coś takiego jak wieczne potępienie za wykroczenie przeciwko prawom ziemskim.
Popełnianie błędów jest wkalkulowane w skutki uboczne uczenia się. Istota ma prawo do poprawy tych błędów bez druzgocących dla siebie konsekwencji. Jest to prawo bez którego istoty nie miałyby odwagi doświadczać a przez to i uczyć się.
15. Prawo do informacji zwrotnej
Istota ma prawo do otrzymania informacji o skutkach swojego postępowania.
Istota mając prawo do rozwoju wręcz musi otrzymywać informację o drodze, która do rozwoju prowadzi. Droga ta jest wyznaczona przez program wszechświata.
Istota ma prawo do otrzymania informacji o tym, jakie skutki powoduje jej działanie. Skutki te zwykle przyjmują postać kary i nagrody - po prostu informacji zwrotnej.
Całokształt istoty powoduje odpowiednie do jej stanu oddziaływanie na środowisko i odpowiedź tego środowiska zwrotnie skierowane na nią. Ten mechanizm został nazwany karmą. Jest to efekt prawa odbicia - dostajesz zwrot tego, co dałeś.
Zafałszowywanie informacji zwrotnej do istoty jest manipulacją. Często się zdarza, że dla chwilowego bezpieczeństwa i wygody inne istoty nie przekazują „winowajcy” właściwej informacji zwrotnej przez co pomylona zostaje kara z nagrodą bo dla „winowajcy” działanie przyniosło pożądany skutek. Istota w takiej sytuacji nabywa fałszywego obrazu tego, co rozwojowe i nierozwojowe, a to prowadzi do utrudnienia jej rozwoju.
16. Prawo do samostanowienia
Zarówno pojedyncza istota, jak i grupa istot ma prawo do izolacji od standardowych, w danym środowisku i przestrzeni, wzorców w celu kreowania własnego losu i rozwoju.
Istota najlepiej wie jakie jest jej przeznaczenie i jakim doświadczeniom w danym momencie powinna podlegać. Wobec tego inne istoty nie powinny uzurpować sobie prawa do decydowania o niej. Jednak egzekwując swoją koncepcję na życie nie może łamać praw innych istot.
Istota ma prawo również do zdecydowania o tym, czy chce pójść ścieżką rozwoju, czy też drogą rozkładu. Zgodne z prawem do śmierci i anihilacji.
Te same zasady dotyczą grup istot – rodzin, narodów, cywilizacji itp.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz